Responses to American Poetry

The aim of this online space is to host the research work of university students or young scholars as this emerges from larger projects focusing on the American poetry scene. The objective of this initiative is to bring this kind of research activity to the attention of the general public in an attempt to further promote the exchange of ideas with regard to the process of reading, understanding and appreciating poetry writing.

  

Tatiani Rapatzikou 
(Associate Professor, School of English, Aristotle University of Thessaloniki, Greece; Advisor and initiative co-ordinator trapatz@enl.auth.gr)

Aristeidis Kleiotis

 

 

 

Kenny Fries

 

 

Body Language 

What is a scar if not the memory of a once open wound?
You press your finger between my toes, slide

the soap up the side of my leg, until you reach
the scar with the two holes, where the pins were

inserted twenty years ago. Leaning back, I
remember how I pulled the pin from the leg, how

in a waist-high cast, I dragged myself
from my room to show my parents what I had done.

Your hand on my scar brings me back to the tub
and I want to ask you: What do you feel

when you touch me there? I want you to ask me:
What are you feeling now? But we do not speak.

You drop the soap in the water and I continue
washing, alone. Do you know my father would

bathe my feet, as you do, as if it was the most
natural thing. But up to now, I have allowed

only two pair of hands to touch me there,
to be the salve for what still feels like an open wound.

The skin has healed but the scars grow deeper—
When you touch them what do they tell you about my life?

 

Γλώσσα του Σώματος

Τί είναι μία ουλή αν όχι η ανάμνηση μιας άλλοτε ανοιχτής πληγής;
Ανάμεσα στα δάκτυλα του ποδιού μου πιέζεις με το δάκτυλό σου, γλιστράς

το σαπούνι προς το μηρό μου, μέχρι που φτάνεις
στην ουλή με τις δύο οπές, όπου οι βελόνες

τοποθετήθηκαν είκοσι χρόνια πριν. Γέρνοντας προς τα πίσω,
θυμάμαι πώς τράβηξα τη βελόνα από το πόδι, πώς,

με νάρθηκα μέχρι τη μέση, τον εαυτό μου έσυρα
απ’ το δωμάτιό μου, στους γονείς μου να δείξω τι είχα κάνει.

Το χέρι σου πάνω στην ουλή πίσω με πάει στη μπανιέρα
και θέλω να σε ρωτήσω: Όταν με ακουμπάς εκεί

τί αισθάνεσαι; Θέλω να με ρωτήσεις:
Τί αισθάνεσαι τώρα; Αλλά δε μιλάμε.

Το σαπούνι αφήνεις στο νερό και συνεχίζω να
πλένομαι, μόνος. Γνωρίζεις ότι ο πατέρας μου

έπλενε τα πόδια μου, όπως ακριβώς εσύ, σα να ήταν το πιο
φυσικό πράγμα. Όμως ως τώρα έχω επιτρέψει

μόνο δύο ζευγάρια χεριών να με ακουμπήσουν εκεί,
να γίνουν το βάλσαμο για κάτι που ακόμη μοιάζει σαν μια ανοιχτή πληγή.

Το δέρμα έχει επουλωθεί, αλλά οι ουλές πιο βαθιά μεγαλώνουν-
Όταν τις ακουμπάς, τί σου λένε για τη ζωή μου;

                © Poeticanet