Lady Lazarus / Λαίδη Λάζαρος (Translation)

HOME » ESSAYS » RESPONSES TO AMERICAN POETRY See also

Print article

Responses to American Poetry

The aim of this online space is to host the research work of university students or young scholars as this emerges from larger projects focusing on the American poetry scene. The objective of this initiative is to bring this kind of research activity to the attention of the general public in an attempt to further promote the exchange of ideas with regard to the process of reading, understanding and appreciating poetry writing.

Tatiani Rapatzikou
(Associate Professor, School of English, Aristotle University of Thessaloniki, Greece; Advisor and initiative co-ordinator trapatz@enl.auth.gr)

Virginia Leontaridou

"On Translating Sylvia Plath"

Λαίδη Λάζαρος

Το έκανα ξανά.
Κάθε δεκαετία μια φορά
Τα καταφέρνω-

Σαν από θαύμα περπατά, το δέρμα μου
Λαμπρό σαν αμπαζούρ των Ναζί,
Το δεξί μου πόδι

Βαρίδιο,
Το πρόσωπό μου απρόσωπο, κομψό
Εβραϊκό λινό.

Τράβα το σάβανο
Ω εχθρέ μου.
Σε τρομοκρατώ?-

Η μύτη, οι κόγχες, η τέλεια οδοντοστοιχία·
Η ανάσα η πικρή
Σε μια μέρα θα χαθεί.

Σύντομα, σύντομα η σάρκα
Που στη σπηλιά την ταφική θα φαγωθεί
Σε εμένα θα ταιριάζει γάντι

Κι εγώ μια γυναίκα χαμογελαστή.
Μόλις ετών τριάντα.
Και σαν τη γάτα έχω εννιά φορές για να πεθάνω.

Αυτή είναι η Νούμερο Τρία.
Τί ανοησία
Να εκμηδενίζεις κάθε δεκαετία.

Πόσα μύρια νήματα.
Το πλήθος τρώγοντας φιστίκια
Τρυπώνει για να δει

Αυτούς να με ξετυλίγουν χέρια πόδια-
Το μεγάλο στριπτίζ.
Κύριοι, κυρίες

Ιδού τα χέρια μου
Ιδού οι κνήμες.
Μπορεί να είμαι πετσί και κόκαλο,

Ωστόσο είμαι η ίδια κι’ απαράλλαχτη γυναίκα.
Την πρώτη φορά που συνέβη ήμουν δέκα.
Ήταν ατύχημα.

Την δεύτερη φορά είχα σκοπό
Εκεί να μείνω το δρόμο πίσω να μη βρω.
Έκλεισα ερμητικά

Σαν στρείδι.
Έπρεπε να με φωνάζουν ξανά και ξανά
Και τα σκουλήκια να βγάλουν από μέσα μου σαν κολλώδη μαργαρητάρια

Ο θάνατος
Είναι μια τέχνη, όπως όλα τ’ άλλα.
Το κάνω εξαιρετικά καλά.

Το κάνω να μοιάζει με κόλαση.
Το κάνω να μοιάζει αληθινό.
Μπορείς να πεις ότι έχω ταλέντο σε αυτό.

Είναι εύκολο να το κάνεις σε κελί.
Είναι εύκολο να το κάνεις και να μείνεις εκεί.
Είναι η θεατρική

Επιστροφή στης ημέρας το ζενίθ
Στο ίδιο μέρος, στο ίδιο πρόσωπο, στην ίδια βίαιη
Ενθουσιώδη κραυγή:

“Θαύμα!”
Που μου δίνει τη χαριστική βολή.
Υπάρχει ένα τίμημα

Για τη θέαση των ουλών μου, υπάρχει ένα τίμημα
Για το άκουσμα της καρδιάς μου-
Χτυπά πραγματικά.

Και υπάρχει κι ένα τίμημα, ένα πολύ μεγάλο τίμημα
Για μια λέξη ή ένα άγγιγμα
Ή σταγόνα αίματος μια στάλα

Ή για μια τούφα απ’ τα μαλλιά ή τα ρούχα μου.
Λοιπόν, λοιπόν Herr Γιατρέ.
Λοιπόν, Herr Εχθρέ.

Είμαι το έπος σου,
Είμαι το πολύτιμό σου,
Το ολόχρυσο μωρό σου

Που μετατρέπεται σε ουρλιαχτό.
Γυρνώ και φλέγομαι.
Μη σκεφτείς ότι τη μεγάλη ανησυχία σου υποτιμώ.

Στάχτη, στάχτη-
Αναταράσσεις, αναδεύεις.
Σάρκα, κόκαλο τίποτα πια μη γυρεύεις-

Μια μπάρα σαπουνιού,
Ένα δαχτυλίδι γάμου,
Ένα σφράγισμα χρυσό.

Herr Θεέ, Herr διάολε
Πρόσεχε
Πρόσεχε.

Μέσα από τις στάχτες
Ανατέλλω με πορφυρά μαλλιά
Και τους άντρες κάνω μια χαψιά.

Lady Lazarus

I have done it again.
One year in every ten

I manage it-

A sort of walking miracle, my skin

Bright as a Nazi lampshade,

My right foot

A paperweight,

My face a featureless, fine

Jew linen.

Peel off the napkin

O my enemy.

Do I terrify?-

The nose, the eye pits, the full set of teeth?

The sour breath

Will vanish in a day.

Soon, soon the flesh

The grave cave ate will be

At home on me

And I a smiling woman.

I am only thirty.

And like the cat I have nine times to die.

This is Number Three.

What a trash

To annihilate each decade.

What a million filaments.

The peanut-crunching crowd

Shoves in to see

Them unwrap me hand and foot-

The big strip tease.

Gentlemen, ladies

These are my hands

My knees.

I may be skin and bone,

Nevertheless, I am the same, identical woman.

The first time it happened I was ten.

It was an accident.

The second time I meant

To last it out and not come back at all.

I rocked shut

As a seashell.

They had to call and call

And pick the worms off me like sticky pearls.

Dying

Is an art, like everything else.

I do it exceptionally well.

I do it so it feels like hell.

I do it so it feels real.

I guess you could say I’ve a call.

It’s easy enough to do it in a cell.

It’s easy enough to do it and stay put.

It’s the theatrical

Comeback in broad day

To the same place, the same face, the same brute

Amused shout:

‘A miracle!’

That knocks me out.

There is a charge

For the eyeing of my scars, there is a charge

For the hearing of my heart-

It really goes.

And there is a charge, a very large charge

For a word or a touch

Or a bit of blood

Or a piece of my hair or my clothes.

So, so, Herr Doktor.

So, Herr Enemy.

I am your opus,

I am your valuable,

The pure gold baby

That melts to a shriek.

I turn and burn.

Do not think I underestimate your great concern.

Ash, ash-

You poke and stir.

Flesh, bone, there is nothing there-

A cake of soap,

A wedding ring,

A gold filling.

Herr God, Herr Lucifer

Beware

Beware.

Out of the ashI rise with my red hair

And I eat men like air.

NOTE:

In order to access the poem please go to:

Sylvia Plath "Lady Lazarus":
https://www.poetryfoundation.org/poems/49000/lady-lazarus