Responses to American Poetry

The aim of this online space is to host the research work of university students or young scholars as this emerges from larger projects focusing on the American poetry scene. The objective of this initiative is to bring this kind of research activity to the attention of the general public in an attempt to further promote the exchange of ideas with regard to the process of reading, understanding and appreciating poetry writing.

  

Tatiani Rapatzikou 
(Associate Professor, School of English, Aristotle University of Thessaloniki, Greece; Advisor and initiative co-ordinator trapatz@enl.auth.gr)

Aristeidis Kleiotis

 

 

Kenny Fries

 

To the Poet Whose Lover Has Died of AIDS

                                         . . . then the wasting begins
                                   and the disappearance a day at a time.

                                                      —Mark Doty

The night of your reading I notice he has carved
a place for his wheelchair. But after the first
poem, through the applause, the noise of moving

out of his way. Then, only the space remains
and nobody, not even those standing, eyeing
what was his position, will take his place.

The next day, when you tell me he wet himself
and could not stay, I think how leaving causes so much|
commotion, how in school during rollcall the teacher

never knew how long to wait for the voice, present,
before moving on to the next name in the order.
The tittering, the shifting in chairs, when it went on

too long. When you first told me he was sick,
I could not ask if you too, were infected—
I searched your poems for clues. Now he has died

and I have gone back to read your poems, needing
your words to prove love does not disappear
a day at a time. All those years together,

over a decade of loss, and I don’t know
what’s left to say. If we are given love
only to have it taken away, what solace

can anyone offer but your voice be present
among the shifting chairs, the embarrassed noises
of absence. The wait is always too long.

 

Προς τον Ποιητή του Οποίου ο Εραστής Πέθανε από AIDS

                                         … τότε η εξασθένηση ξεκινάει
                                        και η εξαφάνιση μέρα με τη μέρα.

                                                      —Mark Doty

Τη βραδιά της απαγγελίας σου παρατηρώ πως αυτός έχει βρει
μία θέση για το αμαξίδιό του. Αλλά μετά από το πρώτο
ποίημα, ανάμεσα στο χειροκρότημα, η θορυβώδης

έξοδός του. Ύστερα, μόνο το κενό παραμένει
και κανένας, oύτε καν αυτοί που στέκονται και κοιτάζουν
που βρισκόταν, δε θα πάρει τη θέση του.

Την επόμενη μέρα, όταν μου είπες ότι τα έκανε πάνω του
και δεν μπορούσε να μείνει, σκέφτομαι πόση αναστάτωση
προκαλεί μία αποχώρηση, πως στο σχολείο κατά την ονομαστική κλήση ποτέ

οι εκπαιδευτικοί δε γνώριζαν πόσο να περιμένουν για τη φωνή, παρών,
προτού προχωρήσουν στο επόμενο όνομα της λίστας.
Το χαχανιτό, η μετακίνηση στις καρέκλες, όταν καθυστερούσε πάρα

πολύ. Όταν μου πρωτοείπες ότι ήταν άρρωστος,
δεν μπορούσα να ρωτήσω αν και εσύ, επίσης, είχες μολυνθεί—
έψαξα στα ποιήματά σου για στοιχεία. Τώρα, έχει πεθάνει

και έχω επιστρέψει στην ανάγνωση των ποιημάτων σου, έχοντας
ανάγκη τα λόγια σου για να αποδείξουν πως η αγάπη δεν εξαφανίζεται
μέρα με τη μέρα. Όλα αυτά τα χρόνια μαζί,

περισσότερο από δέκα έτη απώλειας, και δεν γνωρίζω
τι έχει απομείνει να πω. Αν μας δίνεται η αγάπη
μόνο για να μας την πάρουν μακριά , τί παρηγοριά

μπορεί κανείς να προσφέρει παρά μόνο τη φωνή σου παρούσα
ανάμεσα στις κινούμενες καρέκλες, οι αμήχανοι θόρυβοι
της απώλειας. Είναι πάντοτε πολύ μεγάλη η αναμονή.

                © Poeticanet